Het CNV stelt een 30-urige werkweek voor. Dit kan een burn-out namelijk voorkomen. Iets wat toch steeds meer voorkomt. We moeten té veel. Zorgtaken, gecombineerd met werk, maar ook alle prikkels waar we mee te maken hebben. De telefoon die voortdurend meldingen afgeeft. Vierentwintig-zeven standby staan vergt zijn tol.

De eerste reacties van lezers op Social Media hierover waren wel: ‘Ja, maar moeten we dan ook salaris inleveren? Dat lukt mij namelijk niet zomaar.’ In een bericht van de NRC hierover, gepost op LinkedIn op 14 september, lag het probleem volgens Japke-d meer in ‘het huidige werk’ afkrijgen in minder uren: “Daar kreeg ík nou stress van.”

Voor parttime medewerkers zou dit overigens betekenen, dat ook zij water bij de wijn doen. Indien er nu bijvoorbeeld 24 uur per week gewerkt wordt, zou er nu meer gewerkt gaan worden, namelijk ook 30 uur. Het lijkt op zich logischer dat een uurloon op die wijze dan ook eerder aangepast kan worden. Wanneer we echt allemaal meedoen.

In verschillende landen, zoals in Ijsland, Duitsland, Japan en Spanje lijkt het te werken. Ziekmeldingen komen minder voor, door een betere balans tussen privé en werk, schrijft ook Japke-D in ditzelfde column van de NRC. Vergelijken is misschien niet één op één te doen én ook het uitschrijven van het plan, zal aandacht vragen. Wel laait de discussie door dit onderwerp flink op. Ongelijkheid tussen parttimers en fulltimers, ongelijkheid tussen man en vrouw. Het lijkt een nobel streven van het CNV, als je het mij vraagt.

De tijd zal uitwijzen hoe haalbaar het is en zo ja; in welke vorm het gegoten wordt.